Το ερώτημα που μας ταλαιπωρεί ήδη από την τελευταία εβδομάδα αφορά το πως θα συνεχιστούν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη. Είναι το πρώτο ερώτημα το οποίο μέσα του κρύβει ένα δεύτερο, που αφορά το αν τελικά μετά από δύο μήνες κινητοποιήσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων κερδίσαμε ή χάσαμε; Σε όσους κακόπιστα, αλλά κυρίως καλόπιστα, μας ρωτάνε «Και τι καταφέραμε; Δύο μήνες οι σχολές κλειστές και το νομοσχέδιο ψηφίστηκε», με μεγάλη αυτοπεποίθηση απαντάμε ότι:
- Ο συσχετισμός δύναμης άλλαξε από τον Δεκέμβριο μέχρι σήμερα. Στο επίπεδο των ιδεών και της κοινής γνώμης. Οι φοιτητές είναι μαζικά ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και η κοινωνία διχάστηκε. Η αλλαγή γραμμής και το ρεζιλίκι ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι επίσης μία σημαντική αλλαγή. Το φοιτητικό κίνημα ανάγκασε σε αυτή την πιρουέτα τον Ανδρουλάκη. Ας σκεφτούμε σε ποιο σημείο θα ήμασταν σήμερα χωρίς τους 2 μήνες κινητοποιήσεων μας. Η ΝΔ θεωρούσε δεδομένο ότι θα ψηφίσει το νόμο γρήγορα και χωρίς αντιστάσεις. Τα ΜΜΕ για εβδομάδες τηρούσαν σιγή ιχθύος. Αυτά όλα άλλαξαν κάτω από την μαζική παρουσία της νεολαίας στα αμφιθέατρα και στο δρόμο. Όχι για πάντα αλλά σήμερα, ακόμα και μετά την ψήφιση του νόμου, μπορούμε να πούμε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι είμαστε σε καλύτερο σημείο να υπερασπιστούμε την Δημόσια Παιδεία από ότι ήμασταν πριν 4 μήνες. Μπορούμε να απαντήσουμε με μεγάλη πεποίθηση ότι «οι αγώνες έχουν αποτελέσματα».
- Υπήρξαν συλλογικές διαδικασίες μέσα στις σχολές μας. Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, με πολλούς φοιτητές να παίρνουν τον λόγο, με οργάνωση και αυτοοργάνωση, με μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μία γενιά φοιτητών πολιτικοποιήθηκε γρήγορα, έμαθε, έβγαλε συμπεράσματα, απέκτησε εικόνες συλλογικής δράσης και μαζικής κίνησης. Μάθαμε τι σημαίνει η μαζική και ενεργητική συμμετοχή και όχι απλά να ψηφίζουμε στις φοιτητικές εκλογές. Για την γενιά μας που είναι επί έτη αντικείμενο πολιτικών, σχεδίων και εκμετάλλευσης αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα: Χιλιάδες πήραμε μέρος στο πραγματικό σχολείο που λέγεται φοιτητικό κίνημα και αυτό είναι μια πραγματική νίκη.
- Συμμαχήσαμε και ενωθήκαμε με τους καθηγητές και το διοικητικό προσωπικό. Όχι με όλους τους καθηγητές ούτε με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Δύο μήνες κινητοποιήσεων μας ήταν αρκετοί για να αποκαλυφθούν οι φίλοι και εχθροί μας. Δεν είμαστε με τους καθηγητές και τους πρυτάνεις οι οποίοι αδιαφορούν για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπως αδιαφορούν για την υποχρηματοδότηση και συνήθως μπορεί να είναι οι ίδιοι που προχωρούν σε μαζικά κοψίματα και σε ακραίες τοποθετήσεις μέσα στις σχολές. Έχουμε ανοιχτό μέτωπο με τους προέδρους και τους κοσμήτορες που απειλούν με πειθαρχικά. Έχουμε διαρκές μέτωπο με τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που με την γραμμή «ανοιχτές σχολές» τάχθηκαν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θέλουμε ενότητα με τους καθηγητές που επέλεξαν να μην σιωπήσουν, τάχθηκαν ανοιχτά κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στήριξαν το δίκαιο αγώνα μας. Μία τέτοια ενότητα είναι πιο εύκολη σήμερα και αυτή είναι σημαντική επιτυχία.
- Η εποχή μας έχει ανάγκη τις αντιστάσεις αλλά και τις διεκδικήσεις. Οι αντιστάσεις στα νομοσχέδια, στις ιδιωτικοποίησεις κλπ είναι απαραίτητος αλλά όχι ικανός όρος για να αλλάξουμε την κατάσταση. Χρειαζόμαστε την αντίσταση ώστε να μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε. Δεν μπορεί η οπτική μας να περιορίζεται στο πότε θα έρθει ένας νέος νόμος για να σηκωθούν αντιδράσεις αλλά είναι απαραίτητος όρος. Με αυτήν την έννοια ακόμα και η μάχη που δώσαμε για το μπλοκάρισμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές ήταν μία μικρή νίκη. Η εποχή μας έχει ανάγκη τις αντιστάσεις αλλά έχει ανάγκη και τις διεκδικήσεις. Έχουμε ανάγκη από μικρές νίκες ή έστω πραγματικές μάχες αντίστασης για να μπορέσουμε και να διεκδικήσουμε.
Ο αγώνας μας είναι νικηφόρος γιατί θα συνεχιστεί!
Δύο μήνες δίνουμε αγώνα μεγάλης διάρκειας, με συνελεύσεις, με επιχειρήματα, με αποδεικτικό λόγο, με ζωντανές καταλήψεις, με εκδηλώσεις με μαζικές πορείες, με πανελλαδικότητα και με συντριπτική μειοψηφία τα γαλάζια παιδιά της ΔΑΠ. Ο αγώνας μας είναι νικηφόρος γιατί θα συνεχιστεί. Θα συνεχιστεί γιατί η μάχη για την κατάργηση του άρθρου 16 έχει και άλλα επεισόδια και δεν σταμάτησε με την ψήφιση του νομοσχεδίου. Γιατί αυτός ο αγώνας μπορεί και πρέπει να μεταφερθεί μέσα στη καθημερινή φοιτητική ζωή απέναντι στην υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, την εμπορευματοποίηση, τους καθηγητές που πληρώνονται από το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά είναι υπέρ των ιδιωτικών εκδοτηρίων πτυχίων, που η κυβέρνηση τα ονομάζει μη κρατικά. Θα συνεχιστεί γιατί εδώ και δύο μήνες δείχνει και δίνει το παράδειγμα και την απάντηση στο ερώτημα: Απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη του 41% ποιος; Η απάντηση είναι τώρα, εμείς!
- Να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε στην σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων στις σχολές μας, στην μαζικοποίηση τους με στόχο την συνέχιση των κινητοποιήσεων. Να συνεχίσουν να αποτελούν οι σχολές μας κέντρα αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης!
- Να σταθούμε απέναντι τους καθηγητές που τάχθηκαν υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στάθηκαν εχθρικά στον αγώνα μας. Είναι επίορκοι απέναντι στο λειτούργημα τους, ετοιμάζονται για μια έμμισθη θέση στα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Να μην τολμήσουν να πατήσουν το πόδι τους στις σχολές μας για μάθημα!
- Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να οργανώσουν δυναμικές κινητοποιήσεις στα γραφεία βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν το νομοσχέδιο!
- Να επιμείνουμε στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις κάθε Πέμπτη
- Σε όλες τις Σχολές να συγκροτηθούν Πρωτοβουλίες και Επιτροπές Αγώνα μαζί με καθηγητές και διοικητικούς υπαλλήλους που τάχθηκαν ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια με στόχο την συνέχιση του αγώνα!
Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας 